ေသခါနီးမွာဘာအေရးၾကီးဆံုးလဲ

ေနာက္ဆံုးေသခါနီးမွာျပဳလုပ္ေသာကုသုိလ္သည္ အဘယ့္ေၾကာင့္အရင္အက်ိဳးေပး သလဲဆုိရင္ ေသခါနီးပုဂၢိဳလ္ရဲ႕စိတ္သည္ ယံုၾကည္မႈအျပည့္နဲ႔ျပဳလုပ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ထုိ႔ျပင္ သဘာ၀တရားနဲ႔ၾကည့္မယ္ဆုိရင္လည္း ေနာက္မွလုပ္တဲ့အလုပ္သည္ အရင္အက်ိဳးေပးတတ္တဲ့ သေဘာေၾကာင့္လည္း ပါပါတယ္။           ဥပမာ-ႏြားၿခံထဲမွာ ႏြားသြင္းတဲ့အခါ ငယ္ရြယ္ၿပီးခြန္အားရွိေသာ ႏြားကေလးမ်ားသည္ အုိမင္းရင့္ေရာ္ေနေသာ ႏြားႀကီးမ်ားကုိ တုိးေ၀ွ႔၍ ေရွ႕ကေန အရင္၀င္ေနၾကေသာအခါ ႏြားအုိႀကီးမ်ားသည္ ေနာက္ဆံုးမွ၀င္ရေသာေၾကာင့္ ႏြားၿခံတံခါး၀၌သာ ေနရာရတတ္ပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ ႏြားၿခံအျပင္သုိ႔ ထြက္ရေသာအခါ ေနာက္မွ၀င္ရေသာ ႏြားအုိႀကီးမ်ားက အရင္ထြက္ၾကရပါတယ္။
အဲဒီဥပမာလုိပဲ ေနာက္ဆံုးေသခါနီးမွလုပ္ေသာကုသုိလ္သည္ ေသခါနီးဘ၀ေဟာင္းမွ ဘ၀သစ္သုိ႔ ေျပာင္းလဲေတာ့မည့္ အနာဂတ္ဘ၀သစ္တြင္ ေသခါနီးမွလုပ္ေသာ ကုသုိလ္က အရင္အက်ိဳးေပးလုိက္တာပါ။ ဒီသေဘာတရားကုိ သိထားၿပီးဆုိလွ်င္ အယူမွားျခင္း သံသယျဖစ္ျခင္းမ်ား ကင္းေ၀ပါလိမ့္မယ္။
          တစ္ခ်ိဳ႕က အေဖမုဆုိးသားသတ္သမားႀကီးကုိ သားျဖစ္သူရဟႏၱာက ေကာင္းမႈလုပ္ေပး၍ မုဆုိးႀကီးနတ္ျပည္ေရာက္သြားသည့္ တရားဇာတ္လမ္းတစ္ခုကုိ ဖတ္ကာ သံသယျဖစ္ေနၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ မုဆုိးႀကီးသည္ ေသခါနီး(၁)လေလာက္ အလုိမွ သားျဖစ္သူရဟႏၱာမေထရ္ထံ ေရာက္လာၿပီး ရဟန္း၀တ္ကာ တရားအားထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ ေသခါနီးေနာင္တတရားရ၍ တရားအားထုတ္ေသာ္လည္း သူလုပ္ခဲ့အကုသုိလ္ေတြက မ်ားေသာေၾကာင့္ အဲဒီအကုသုိလ္ေတြကုိပဲ စိတ္ကအာရံုေရာက္ၿပီး အကုသုိလ္တရားမ်ားက သူကုိလာေျခာက္ေနသလုိ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ မုဆုိးရဟန္းႀကီးဟာ တရားအားထုတ္လုိ႔ မရရွာပါဘူး။
          ဒီလုိနဲ႔ ေသခါနီးလည္းေရာက္ေရာ မုဆုိးႀကီးဟာ မေကာင္းတဲ့နိမိတ္ျဖစ္တဲ့ ေခြးဆြဲတာေတြ ေခြးႀကီးေတြလုိက္ေနတာေတြျမင္ၿပီး ေအာ္ဟစ္ေနပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ သားျဖစ္သူရဟန္းက အင္း-ငါ့ခမည္းေတာ္ေတာ့ သူလုပ္ခဲ့ေသာမေကာင္းတဲ့ အကုသုိလ္ေတြေၾကာင့္ မေကာင္းတဲ့နိမိတ္ေတြျမင္ကာ အပါယ္ကုိသြားရေတာ့မွာပဲ။ ငါလုိ သားရဟန္းတစ္ပါးေရွ႕မွာ ဒီလုိမေကာင္းတဲ့နိမိတ္ေတြျမင္ၿပီး အပါယ္ကုိမသြားရေအာင္ ငါလုပ္ေပးမွျဖစ္မယ္ဆုိၿပီး သားရဟန္းက သူဖခင္မုဆုိးႀကီးကုိ ေစတီရင္ေပၚသုိ႔မေရြ႕၍ ပန္းမ်ားရွာၿပီး ဖခင္ ဒီပန္းမ်ားသည္ ဖခင္အတြက္ ပူေဇာ္ေပးျခင္းျဖစ္တယ္။ ဖခင္ ပန္းမ်ားကုိ ျမတ္ဗုဒၶအား ပူေဇာ္ေနတယ္လုိ႔ အာရံုျပဳေပးပါဟု ေျပာလုိက္ေသာအခါ မုဆုိးႀကီးသည္ သားျဖစ္သူေျပာတာကုိ အာရံုစုိက္၍ ပန္းမ်ားျဖင့္ ျမတ္ဗုဒၶအား ပူေဇာ္ပါတယ္လုိ႔ စိတ္ထဲမွာ အာရံုျပဳလုပ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ကုသုိလ္စိတ္ျဖစ္ကာ နတ္ျပည္မွ နတ္သမီးလာေခၚတဲ့ ေကာင္းတဲ့နိမိတ္ကုိျမင္ၿပီးလွ်င္ ေကာင္းေသာနတ္ျပည္သုိ႔ နတ္သားသြားျဖစ္ပါတယ္။
          ခဏတာဘုရားလွဴတဲ့ အာရံုေလးျပဳမိတာနဲ႔ ေကာင္းတဲ့နတ္ျပည္ကုိေရာက္သြားတဲ့ မုဆုိးႀကီးကုိၾကည့္ၿပီး လူတစ္ခ်ိဳ႕က ေကာင္းကံ မေကာင္းကံတုိ႔ရဲ႕ အက်ိဳးေပးကုိ သံသယမရွင္း ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ အဲဒါကုိ ရွင္းျပေပးခ်င္လုိ႔လည္း ဒီပုိ႔စ္ကုိ ၿပီးေအာင္ ေရးလုိက္တာပါ။ တကယ္ေတာ့ မုဆုိးႀကီးဟာ ေနာက္ဆံုးျပဳလုပ္တဲ့ ေကာင္းမႈကံေလးေၾကာင့္ နတ္ျပည္ကုိေရာက္သြားတာ မွန္ပါတယ္။ ဒါဟာလည္း အထက္က ႏြားၿခံဥပမာလုိ သဘာ၀တရားအတုိင္း ဘ၀တစ္ခုရဲ႕ေနာက္ဆံုးကုသိုလ္က အရင္အက်ိဳးေပးလုိက္လုိ႔ပါ။
          မုဆုိးႀကီးနတ္ျပည္ေရာက္သြားေပမဲ့လည္း နတ္ျပည္မွာ ၾကာၾကာအသက္ရွည္ဖုိ႔ စိမ္းစိမ္ခ်မ္းသာျပည့္စံုဖုိ႔အတြက္ သူ႔မွာမရွိပါဘူး။ ခဏေနၿပီးရင္ သူ႔ဟာနတ္သက္ေၾကြရမွာပါ။ နတ္သားေတြရဲ႕ သက္တမ္းဟာ ပံုမွန္ရွိေသာ္လည္း လွ်ပ္တျပတ္ေသႏုိင္တဲ့ အေၾကာင္းေတြလည္းရွိပါတယ္။ ဥပမာ-နတ္စာစားရမဲ့ခ်ိန္ မစားလွ်င္၊ နတ္ပန္းညိဳလာလွ်င္၊ နတ္ျပည္မွာ ေပ်ာ္ေမြ႕မႈမရွိလာလွ်င္ နတ္ေတြဟာ နတ္သက္ေၾကြၾကပါတယ္။
          သားျဖစ္သူရဟန္းသည္ သူ႔ဖခင္ဟာ သူေနာက္ဆံုးလုပ္ေပးတဲ့ ကုသုိလ္ကံ ေၾကာင့္သာ နတ္ျပည္ေရာက္တာ၊ မၾကာခင္နတ္သက္ေၾကြေတာ့မွာဆုိတာကုိသိလုိ႔ သူ႔ဖခင္ရွိရာ နတ္ျပည္သုိ႔သြားကာ တရားေဟာေပးပါတယ္။ သားျဖစ္သူရဲ႕တရားကုိ နာၾကားရလုိက္တဲ့အခါ မုဆုိးႀကီးဟာ ေသာတာပန္အရိယာျဖစ္သြားပါတယ္။
အပုိင္း(၂)ပုိ႔စ္မွပါတဲ့ နတ္သားသည္ ဂတိနိမိတ္(၃)မ်ိဳးတြင္ ဘယ္နိမိတ္ထင္တယ္ဆုိတာကုိ မရွင္းမလင္းျဖစ္ေနသူမ်ားအတြက္ အဲဒီနတ္သားသည္ တရားအားထုတ္ေနခ်ိန္တြင္ ထြက္သက္၀င္သက္ေသာ္လည္းေကာင္း ခႏၶာကုိယ္ႀကီးရဲ႕ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱသေဘာတရားမ်ားကုိလည္းေကာင္း ရႈ႕မွတ္ေသာ ၀ိပႆနာကုသုိလ္ကုိ အာရံုျပဳေနေသာ ကုသုိလ္ကံနိမိတ္ထင္လ်က္ ဘ၀ေျပာင္းသြားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
         အပိုင္း(၃)၌ စာေရးသူအား ေကာ္မန္းေပးရာတြင္ တစ္ခ်ိဳ႕ အယူမွားေနေသာသူမ်ားက (အရွင္ဘုရားဘေလာ႔မွာ ဖတ္ရတာက ရခဲတဲ့လူ႔ဘဝကို ယခုရေနျခင္းေၾကာင့္ ယခုဘ၀အတြက္ အဓိကမထားဘဲ ေနာက္ဘ၀မ်ားစြာအတြက္ အဓိကထားလုပ္ရမယ္လုိ႔ ေရးထားပါတယ္ဘုရား။ ေနာက္ဘဝ ေကာင္းစားဖုိ႔အတြက္ ဒီဘဝမွာ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ေတြ လုပ္သင္႔တယ္လုိ႔ ဖတ္ရပါတယ္။ တပည္႔ေတာ္ေတြးတာကေတာ့ ေနာက္ဘဝက လူျဖစ္ဖို႔ေတာင္ မေသခ်ာဘူး။ အဲေတာ့ လူျဖစ္တံုးေလး ကိုယ္ေနခ်င္သလို ေနလိုက္မယ္လုိ႔ စဥ္းစားထားပါတယ္ဘုရား)လုိ႔ ေရးလာၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီလုိ အယူတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနသူမ်ားအား စာေရးသူေျပာခ်င္သည္မွာ
          လူ႔ဘ၀ကုိ ေကာင္းမႈကုသုိလ္လုပ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ဟာ ျပန္လည္ရရွိႏုိင္ပါတယ္။ ဒီဘ၀ပဲ ေပ်ာ္ေအာင္ေနေတာ့မယ္လုိ႔ စိတ္ကူးထားၿပီး ေကာင္းမႈမ်ားမလုပ္ဘဲ မေကာင္းမႈမ်ားကုိပဲလုပ္တာကမွ အပါယ္ေလးပါးမွလြတ္ဖုိ႔ ခဲယဥ္းသြားပါမယ္။ လူ႔ဘ၀မွာ ဒါနေရာ သီလေရာ ၀ိပႆနာပါလုပ္မယ္ဆုိရင္ လူ႔ဘ၀ကုိရဖုိ႔က အလြယ္ေလးပါ။ မိမိမွာသာ အယူမွားျခင္း၊ အမိသတ္၊ အဖသတ္၊ ဘုရားျပစ္မွား၊ ရဟႏၱာကုိ သတ္တာ ေစာ္ကားတာ၊ ရဟန္းေတြသင္းကြဲေအာင္လုပ္တာဆုိတဲ့ ကုသုိလ္ျဖင့္ ေခ်ေဖ်ာက္လုိ႔မရေသာ ဒီအျပစ္ေတြမရွိဘူးဆုိရင္ ဒီဘ၀နဲ႔ နိဗၺာန္ေရာက္ေအာင္ထိ လုပ္လုိ႔ရပါတယ္။ က်န္တဲ့ လူ႔ျပည္ နတ္ျပည္ဆုိတာကေတာ့ ပုိေတာင္ လြယ္ပါေသးတယ္။ တကယ္လုိ႔ မိမိသည္ အရင္က မသိတတ္နားမလည္လို႔ျဖစ္ေစ၊ နားလည္ၿပီး မုိက္မဲခဲ့လုိ႔ျဖစ္ေစ မေကာင္းမႈမ်ား လုပ္မိခဲ့သည္ရွိေသာ္ ထုိမေကာင္းမႈမ်ားကုိ မိမိသိတတ္နားလည္ခ်ိန္၊ တရားသေဘာသိခ်ိန္တြင္ ေကာင္းမႈလုပ္ကာ ေခ်ဖ်က္ရင္ ရပါတယ္။ ေရမ်ားေရႏုိင္ မီးမ်ား မီးႏုိင္ဆုိသလုိ မေကာင္းမႈရွိခဲ့လွ်င္ အဲဒီမေကာင္းမႈထက္ ေကာင္းမႈမ်ားေအာင္ လုပ္ေပးလွ်င္ ရပါတယ္။
           အထက္ေဖာ္ျပခဲ့ပါ မုဆုိးႀကီးသည္လည္း မေကာင္းမႈမ်ားလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ သူလုပ္ခဲ့ေသာမေကာင္းမႈမ်ားသည္ အျပစ္ႀကီးမားၿပီး ေခ်ဖ်က္လုိ႔မရေသာ အျပစ္မ်ားမဟုတ္၍ ရုိးရုိးအျပစ္မ်ားကုိ အရိယာမဂ္ျဖင့္ ပယ္သတ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
         ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိတုိ႔လူသားမ်ားသည္လည္း အထက္ေဖာ္ျပပါ ေခ်ဖ်က္လုိ႔မရေသာ အျပစ္(၆)မ်ိဳး မရွိပါက ၀ိပႆနာအားထုတ္ျခင္းျဖင့္ ရုိးရုိးအကုသုိလ္မ်ားကုိ ေခ်ဖ်က္လုိ႔ ရပါတယ္။ သုိ႔ျဖစ္၍ ရခဲလွေသာ ဘုရားသာသနာ၊ လူ႔ဘ၀၊ ဗုဒၶအသိဉာဏ္ရွိခ်ိန္၊ အသက္ရွင္စဥ္ေလးမွာ ဒီဘ၀ေလးခဏတာ ေကာင္းစားေရးကုိၾကည့္ၿပီး မေကာင္းမႈမ်ားကုိ မလုပ္ဘဲ ေကာင္းမႈမ်ားကုိသာ အဓိကထားလုပ္ကာ အေအးခ်မ္းဆံုးျဖစ္ေသာ နိဗၺာန္ကုိလ်င္ျမန္စြာရရွိေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ၾကပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းရင္း ဤမွ်နဲ႔ပဲ နိဂံုးခ်ဳပ္ရင္း ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။

ဘာေၾကာင့္ၾကယ္တံခြန္မွာအၿမီးတန္းရွိေနတာလဲ ?

ဘာေၾကာင့္ၾကယ္တံခြန္မွာအၿမီးတန္းရွိေနတာလဲ ?
ၾကယ္တံခြန္ဆုိတာကီလိုမီတာအနည္းငယ္ပဲထူထဲတဲ့ေက်ာက္သားအေၾကအမြေတြ၊ေရခဲအေၾကအမြ
ေတြဖဲြ႔စည္းထားတဲ့ကိုယ္ထည္ႀကီးျဖစ္တယ္။သူကေနနဲ႔အနီးကိုေရာက္လာတဲ့အခါမွာပူလာတယ္။ေရ
ခဲေတြကဓာတ္ေငြ႔ေတြ အျဖစ္ေျပာင္းလဲသြားတယ္။ဖုန္႔မႈန္႔အပိုင္းအစေတြကိုအာကာသထဲဆြဲထုတ္ပစ္
ထယ္။ေနမွပ်ံထြက္လာတဲ့အမႈန္ေလးေတြစုထားတဲ့တိမ္တိုုက္ေတြဟာ(အာကာသထဲရွိေလေၾကာင့္)
သူ႔ဓာတ္ေငြ႔ေတြကိုေနာက္ ဘက္တြန္းထုတ္ၿပီးဖုန္မႈန္႔ေတြနဲ႔အၿမီးတန္းအျဖစ္ဖဲြ႔စညး္ထားလုိက္ပါတယ္။
ေနရဲ႕အနားကျဖတ္ပ်ံေနစဥ္မွာအဲဒီဥကၠာခဲရဲ႕အၿမီးတန္းကသိပ္လွတယ္။အလွဆံုးပဲ၊အၿမီးတန္္းကီ္လို
မီတာသန္းနဲ႔ခ်ီၿပီးရွည္လ်ားႏိုင္တယ္။တစ္ခ်ဳိ႕အၿမီးတန္းေတြကသိ္ပ္ကိုပါးလႊာတယ္။ဥပမာအားျဖင့္ကမာၻ႔
အနီးမွေဘးဒုကၡမေပးဘဲျဖတ္ပ်ံသြားတဲ့ေဟလီၾကယ္တံခြန္ရဲ႕အၿမီးဟာသိပ္ကိုပါးလွပ္ပါတယ္
_____________________________________________________________________
ပင္လယ္ဟာဘယ္ေလာက္နက္သလဲ ?

ပစိဖိတ္သမုဒၵရာဟာ အနိ္မ့္ဆံုးအနက္ (၄၀၅၀)မီတာနဲ႔ အျမင့္ဆံုးအနက္ (၁၁၀၃၀)မီတာရွိၿပီး အနက္ဆံုး
ျဖစ္တယ္။ ေနာက္တစ္ခုျဖစ္တဲ့အိႏိၵယသမုဒၵရာဟာအနိမ့္ဆံုး (၃၉၀၀)မီတာနဲ႔အျမင့္ဆံုးအနက္ (၉၂၀၀)မီ
တာရွိတယ္။အတၱလန္တိတ္သမုဒၵရာကေတာ့အနိမ့္ဆံုးအနက္(၃၃၀၀)မီတာနဲ႔အျမင့္ဆံုးအနက္ (၉၂၀၀)မီ
တာ၊ အာတိတ္သမုဒၵရာကေတာ့ အနိမ့္ဆံုးအျမင့္ဆံုးအနက္ (၅၅၀၀)မီတာရွိၿပီး ေျမထဲပင္လယ္ကအမ်ား
ဆံုးအနက္ (၅၁၂၀)မီတာနဲ႔ အနည္းဆံုးက (၁၀၀၀)မီတာရွိတယ္။ ပင္လယ္နက္အစုအေ၀းရဲ႕ေအာက္ေျခ
ကေဘာလ္တစ္ျဖစ္ၿပီးအနည္းဆံုးအနက္က (၄၆၀)မီတာရွိၿပီးေျမာက္ဘက္ပင္လယ္ကေတာ့(၉၁-၁၀၀)မီ
တာနက္တယ္။
_____________________________________________________________________
သက္တန္႔ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ရတာလဲ ?

သက္တန္႔ေတြကိုညမွာမျမင္ရဘူးဆိုတာသင္သတိထားမိလိမ့္မယ္။တိမ္ထူတဲ့ေန႔ေတြနဲ႔မိုးရြာေနတဲ့
အခါမွာလည္းသူတို႔ကိုသင္မျမင္ရဘူး။မိုးရြာၿပီးၾကည္လင္သြားသည့္အခါေတြနဲ႔ေနပူတုန္းမိုးရြာေနတဲ့
အခ်ိန္အတြင္းမွာသက္တန္႔ေတြေပၚေပါက္ လာတယ္။ေရထဲမွာရွိတဲ့ေရစက္ကေလးေတြကိုေနေရာင္
ျခည္အလင္္းျပန္တဲ့အခါေတြမွာသက္တန္႔ကိုေတြ႔ႏိုင္သည္။
_____________________________________________________________________
လွ်ိဳ႕၀ွက္စာေရးနည္းပညာ ဆုိတာဘာလဲ ?

လွ်ိဳ႕၀ွက္စာေရး နည္းပညာဆုိတာ စာလံုးေတြ စီရမယ့္ေနရာမွာ ကိန္းဂဏန္းေတြကိုအသံုးျပဳၿပီး လွ်ိဳ႕
၀ွက္စာတမ္းတစ္ေစာင္ေရးဖဲြ႕တဲ့ အနုပညာတရပ္ျဖစ္္တယ္။ အကၡရာစာလံုး အသီးသီး အတြက္ သီးျခားအ
ထူးျပဳစီမံထားတဲ့ ကိန္းဂဏန္းေတြေပးထားၿပီး စကား၀ွက္စာတစ္ေစာင္ေရးဖြဲ႔ရပါတယ္။ ဒီလွ်ိဳ႕၀ွက္သေကၤ
တကို ဆုိက္ဘာစကား၀ွက္လို႔ေခၚပါတယ္။ စကား၀ွက္ပံုစံႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္။ သတင္းေပးပို႔လႊာမွာပါတဲ့ စာလံုး
အသီးသီးအတြက္ ကိန္းဂဏန္း၊ စာလံုးသေကၤတ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ အစားထိုးေရးသားျခင္းမ်ိုုဳးလည္း ရွိတယ္။
ဒုတိယအမ်ိဳးအစားကေတာ့ သတင္းလႊာမွာပါတဲ့ စာလံုး ေလးေတြကို ေနရာအထား အသို အစီအစဥ္မ်ား
ေျပာင္းလဲပစ္ျခင္းမ်ားျဖစ္ပါသည္။ဒီၤလိုနည္းလမ္းႏွစ္သြယ္ကိုအသံုးျပဳတဲ့အခါနည္းမ်ိဳးစံုအသံုးျပဳၾကတယ္။
ေပးပို႔သူူနဲ႔ လက္ခံသူႏွစ္ဦးစလံုးမွာ သေကၤတနဲ႔လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ကို ေဖာ္ထုတ္ႏုိင္မယ့္ သေကၤတ အညႊန္းစာ
အုပ္ ကိုယ္စီရွိၾကတယ္။
_____________________________________________________________________
ကမာၻ႔ပထမဆံုး ေလေၾကာင္းလုိင္းကဘာလဲ

KLM (Kiss Me, Leave Me, Miss Me) သည္ ကမာၻ႔ပထမဆံုး စီးပြားျဖစ္လုပ္ကိုင္ေလေၾကာင္းလုိင္း
ျဖစ္ၿပီး လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါငး္ ၈၀ေက်ာ္ကတည္းကေျပးဆြဲခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ၎ကိုနယ္သာလန္နုိင္္ငံမွ ဒက္ခ်္
လူမ်ိဳး ေလယာဥ္မွဴး အဲလဘတ္ပလီစ္မန္းက စတင္ခဲ့ျခငး္ျဖစ္သည္။အဲလဘတ္သည္KLMေလေၾကာင္းလုိင္း
ကို တည္ေထာင္ခဲ့ၿပီး ၁၉၅၃ ခုနွစ္တုိင္ေအာင္ KLM၏ဥကၠ႒အျဖစ္ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ယေန႔ေခတ္တြင္တုိက္
ႀကိီးငါးတုိ္က္မွ ၿမိဳ႕ေတာ္ေပါင္း ၁၄၀၀ေက်ာ္တြင္ KLMေလေၾကာင္းလုိင္း၏ကြန္ယက္မ်ားျဖန္႔က်ုက္ထားၿပီျဖစ္
သည္ ဟု 7 Day News ဂ်ာနယ္တြင္ေဖာ္ျပထားပါသည္။
_____________________________________________________________________
အင္းေတာ္ႀကီးဘာေၾကာင့္ကမာၻေက်ာ္တာလဲ ?

ကခ်င္ျပည္နယ္ျမစ္ႀကီးနားခရုိင္မိုးေကာင္းနယ္အတြင္းတည္ရွိသည္။ျမန္မာႏိုင္ငံ၏အႀကီးဆုံးေသာသဘာ၀
အင္းႀကီးျဖစ္သည္။ေတာင္ႏွင့္ေျမာက္အလ်ား(၁၆)မိုင္ရွိသည္။
မုိးရာသီအခ်ိန္တြင္အေနာက္ဘက္ကမး္ရွိလံုးတံုႏွင္အေရွ႕ဘက္ကမး္ရွိဟဲမုရြာအၾကားေရျပင္အက်ယ္ဆံုးျဖစ္
သည္။အနံခုႏွစ္မိုင္က်ယ္၀န္းသည္။ေရျပင္ႀကီးသက္သက္အက်ယ္အ၀န္းသည္(၄၄.၉)စတုရန္းမိုင္ရွိသည္။
အင္းေတာ္ႀကီးအိုင္အတြင္းအမိႈိက္ဒိုက္သရုိက္ကင္းစင္သည္။ေရၾကည္လင္သည္။ေရျပင္က်ယ္ႀကီးသည္
ပင္လယ္ျပင္တမွ်ရႈမဆံုးေအာင္လွပသည္။အင္းေတာ္ႀကီး၏အလယ္အင္းစြယ္တစ္ခုေပၚတြင္ေရႊမဥၹဴေစတီ
ေတာ္တည္ထားသည္။ အင္းေတာ္ႀကီးသည္ပတ္ပတ္လည္၌ေတာင္ရုိးေတာင္စြယ္မ်ား၀ိုင္းရံထားသည့္
ခ်ဳိင့္၀ွမ္းႀကီးျဖစ္သည္။ေရႊမဥၹဴေစတီသည္ကခ်င္ျပည္နယ္၏အဓိကရေစတီေတာ္ႀကီးျဖစ္သည္။တေပါင္းလဆန္း ဘု
ုရားပြဲေတာ္က်င္းပခ်ိန္နီးကပ္လာလွ်င္ဘုရားေစတီအေရာက္လူေလွ်ာက္သြားႏိုင္ရန္သဲလမ္းမႀကီးႏွစ္လမ္းေပၚ
လာတတ္သည္။ ဘုရားပြဲေတာ္ၿပီးသည့္အခါသဲလမ္းမ်ားေရထဲျပန္ျမဳပ္သြားတတ္သည္။
_____________________________________________________________________
အိုလံပစ္ပြဲေတာ္မ်ားဘယ္အခ်ိန္က စတင္ခဲ့သလဲ ?

ခရစ္ေတာ္မေပၚမီ(၇၇၆)ခုႏွစ္မွစ၍ဂရိလူမ်ဳိးမ်ားသည္အိုလံပစ္ပြဲေတာ္မ်ားကိုေလးႏွစ္တစ္ႀကိ္မ္
က်င္းပခဲ့သည္။ထိုအခ်ိန္တြင္ zeus နတ္ဘုရားကိုပူေဇာ္ရန္ပန္းခ်ီပညာရွင္မ်ားစာေရးဆရာမ်ား၊
အားကစားသမားမ်ားစုေ၀းေရာက္ရွိတတ္သည္။အိုလံပစ္ပဲြဟုေက်ာ္ၾကားလာခဲ့သည္။ပထမဦးဆံုး
အိုလံပစ္ၿပဳိင္ပြဲမ်ားသည္အားကစားသက္သက္မဟုတ္ေခ်၊ျပဇာတ္မ်ားကၾကသည္၊ကဗ်ာမ်ားရြတ္
ၾကသည္။ ေျပးပြဲမ်ားက်င္းပၾကသည္။ဂရိလူမ်ဳိးမ်ားအတြက္အိုလံပစ္ၿပဳိင္ပဲြမ်ားသည္စိတ္ႏွင့္ရုပ္
ေပါငး္စပ္မႈကိုေဖာ္ျပၿပီး zeus နတ္ဘုရားထံေအာင္ပြဲဆုေတာင္းခံႏိုင္သည္ဟုယူဆသည္။အိုလံ
ပစ္ပြဲေတာ္မ်ားကို(၃)ရက္ၾကာမွ်က်င္းပခဲ့သည္။အားကစားသမားမ်ားသည္အေျပးၿပဳိင္ၾက၊လွည္း
ေမာင္းၿပဳိင္ၾကသည္။ပြဲေတာ္မစမီက်မ္းသစၥာက်ိန္ရသည္။ၿပဳိင္ပြဲမ်ားအၿပီးတြင္ဆုေပးပြဲမ်ားစား
ေသာက္ပြဲမ်ားက်င္းပတတ္ၾကသည္။

_____________________________________________________________________
အင္းေလးကန္ႀကီးဘာေၾကာင့္ကမာၻေက်ာ္ရသလဲ ?

ရွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပို္င္း၊ေညာင္ေရႊနယ္တြင္တည္ရွိသည္။ျမစ္ႀကီးနားခရိုင္ရွိအင္းေတာင္ႀကီးမွလြဲလွ်င္
ျမန္မာႏိုင္ငံမွဒုတိယအႀကီးဆံုးေသာသဘာ၀အင္းအိုင္ႀကီးျဖစ္သည္။ေတာင္ႏွင့္ေျမာက္တန္းလ်က္ရွိေသာ
ေတာင္တန္းႀကီး(၂)ခုၾကားတြင္ခြက္၀င္ေနေသာေညာင္ေရႊခ်ဳိင့္၀ွမ္းႀကီး၏အလယ္အနက္ရႈိင္းဆံုးအပိုင္း၌
တည္ရွိသည္။
အင္းေလးတည္ရာအရပ္ သည္ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္အထက္ေပ(၂၉၀၀)ေက်ာ္ျမင့္သည္။
အင္းေလးသည္ေတာင္ေပၚအင္းအိုင္ႀကီးတစ္ခုျဖစ္သည္။ေတာင္ရုိးေတာင္တန္းမ်ား၀န္းရံလ်က္ၾကည္လင္
ျပာလဲ့ေသာေရျပင္က်ယ္ႀကီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္သာမကကမာၻတြင္ပါေက်ာ္ၾကားသည္။အင္း
ေလးသည္ေတာင္ႏွင့္ေျမာက္အလ်ားကိုးမိုင္ခန္႔ရွည္သည္။အက်ယ္ဆံုးေနရာ၌အေရွ႕ႏွင့္အေနာက္သံုးမိုင္ခြဲ
ခန္႔ရွိသည္။ေရွးအခါကအင္းေလးကန္ႀကီး၏အက်ယ္အ၀န္းသည္စတုရန္းမိင္(၁၉၀)ခန္႔ရွိမည္ဟုခန္႔မွန္းရ
သည္။အင္းေလးေရျပင္ေပၚတြင္ရြာႀကီး၊ရြာငယ္မ်ားတည္ေဆာက္ထားသည္။တစ္ေနရာမွတစ္ေနရာသို႔ေလွ
မ်ား၊စက္ေလွမ်ားျဖင့္သြားလာၾကသည္။ေလွကိုေျချဖင့္ေလွာ္ခတ္သည္။အင္းေလးေဒသနန္ဟူးရြာရွိေဖာင္
ေတာ္ဦးဘုရားသည္ထင္းရွားသည္။
_____________________________________________________________________
ငပလီလို႔ဘာေၾကာင့္ေခၚတာလဲ ?

အပန္းေျဖစခန္းအျဖစ္ထင္ရွားသည္။ရခို္င္ျပည္နယ္၊သံတဲြၿမဳိ႕ႏွင့္ေလးမိုင္ေလာက္သာေ၀းကြာသည္။
မဇင္းေလဆိပ္သည္သံတြဲၿမဳိ႕ႏွင့္ခုႏွစ္မိုင္ခန္႔ေ၀းသည္။ငပလီကမ္းေျခစခန္းသည္ရြာကေလးျဖစ္သည္။
မဇင္းေလဆိပ္မွ(၂)မိုင္မွ်သာေ၀းသည္။ငပလီသည္ျမန္မာစကားမဟုတ္ေပ။အီတလီလူမ်ဳိးတို႔သည္
သံတြဲၿမဳိ႕အနီးယခုငပလီစခန္းသို႔ေရာက္လာၾကသည္။ငပလီစခန္းေနရာသည္အီတလီႏုိင္ငံရွိေနပလီ
(ေနပယ္)ကမး္ေျခစခန္းကဲ့သို႔အလြန္သာယာသည္။ရႈခင္းလွသည္။ထုိ႔ေၾကာင့္ေနပလီဟုေခၚတြင္ခဲ့သည္း
ေနာင္တြင္ေနပလီ မွ ငပလီ ျဖစ္လာသည္ဟုဆိုသည္။
_____________________________________________________________________
ပင္းတယၿမဳိ႕ဘာေၾကာင့္ကမာၻေက်ာ္ေနတာလဲ ?

ရွမ္းျပည္နယ္(ေတာင္ပိုင္း)ပင္းတယၿမဳိ႕သည္ ဧရာ၀တီျမစ္၏ျမစ္လက္တက္ျဖစ္ေသာ ေဇာ္ဂ်ီျမစ္ေတာင္
မွေျမာက္သို႔ျဖတ္သနး္စီးဆင္းေသာျမစ္၀ွမ္း၌တည္ရွိသည္။ ပင္းတယၿမဳိ႕၏အေရွ႕ဘက္ပိုင္းတြင္ကုန္းျမင့္
လြင္ျပင္ႀကီးျဖစ္လ်က္ရွိသည္။ ေပ(၃၀၀၀)ေက်ာ္ျမင့္သည္။ အေနာက္ပိုင္းတြင္လည္းေပ (၅၀၀၀)ေက်ာ္
ျမင့္ေသာေတာင္တန္းႀကီးရွိသည္။ပင္းတယၿမဳိ႕သည္ေတာင္တန္းႀကီး၏ေျခရင္းတြင္တည္ရွိသည္။အလြန္
ရႈခင္းလွသည္။ ၿမဳိ႕အ၀င္တြင္နာဂပတၱန္၊ပုတၱလုတ္ကန္ဟုေခၚေသာ ပင္းတယကန္ႀကီးရွိသည္။ ေညာင္
ၾကတ္ပင္တန္း၏အရိပ္ေအာက္၌တင့္တယ္စြာရွိသည္။ ပင္းတယၿမဳိ႕အေနာက္ေတာင္ဘက္ယြန္းယြန္း(၁)
မိုင္ခန္႕အကြာေတာင္ေစာင္းေပၚတြင္ေစာင္းတန္းအသြယ္သြယ္ေရႊေရာင္တ၀င္း၀င္းျဖင့္ေရႊဥမင္ဘုရားရွိ
သည္။ေရႊဥမင္ဘုရား၏ ေက်ာက္သားဥမင္ႀကီးအတြင္း၌ဘုရားဆင္းတုေတာ္မ်ားလက္ညွဳိးထိုးမ လြဲေအာင္
မ်ားျပားသည္။
_____________________________________________________________________
ဘားအံဆိုတဲ့နာမည ္ ဘယ္ကရတာလဲ ?

ဘားအံၿမဳိ႕သည္ကရင္ျပည္နယ္၏ၿမဳိ႕ေတာ္ျဖစ္သည္။လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္း(၁၀၀၀)ေက်ာ္ကသံလြင္ျမစ္ ကမး္နဖူးတြင္စုစုေပါင္းအိမ္ေျခ (၂၀၀)ခန္႔ရွိရြာေလးတစ္ရြာသာျဖစ္ခဲ့သည္။ ရြာကေလးတည္ရာသံလြင္ ျမစ္၏ကမ္းစြယ္တြင္အဓိကရ ေက်ာက္စြန္းႀကီးတစ္ခုရွိသည္။
ထုိစြန္းကို ယိုးဒယား၊ ရွမ္းဘာသာျဖင့္ဖား
အမ္း(ေက်ာက္+အစြယ္)ဟုေခၚခဲ့သည္။ဖားအမ္းမွတစ္ဆင့္အသံအနည္းငယ္ေျပာင္း၍ဘားအံဟုအမည္
တြင္လာသည္။ ၁၉၀၇ခုႏွစ္တြင္ၿမဳိ႕ကြက္ရုိက္ခဲ့သည္။
ဘားအံၿမဳိ႕နယ္တြင္ထင္ရွားေသာေတာင္သည္ဇြဲ
ကပင္ေတာင္ျဖစ္သည္။ဇြဲကပင္ဆုေတာင္းျပည့္ေစတီေတာ္တည္ထားသည္။ဘားအံၿမဳိ႕မွသံလြင္ျမစ္ညာ
ရွစ္မို္င္ခန္႕ အကြာေကာ့ဂြန္းေတာင္၏အေရွ႕ဘက္၌ေကာ့ဂြန္းဂူရွိသည္။
ဘားအံ၏အေနာက္ဘက္(၁၂) မို္င္ကြာအရပ္၌ဘုရင္ဂ်ီဂူ(ဘုရင့္ညီဂူ)ရွိသည္။
ဂူ၏ေအာက္ေျခတြင္ေရပူစမး္အိုင္ရွိသည္။ ေရပူစမ္း၊ေရ ေအး
စမ္းႏွစ္ခုယွဥ္လ်က္စီးဆင္းလ်က္ရွိေသာ္လည္းေရပူႏွင့္ေရေအးေပါင္းစပ္ျခင္းမရွိေၾကာင္းေတြ႕ရ
သည္။
_____________________________________________________________________
ေရႊစက္ေတာ္ေဘးမဲ့ေတာ ဘယ္မွာရွိသလဲ ?

ခရစ္မေပၚမီ (၆၀၀)ခုႏွစ္တြင္ျမတ္စြာဘုရားေျခေတာ္ရာႏွစ္ဆူကိန္း၀ပ္စံပယ္ခဲ့၍ အထက္စက္ေတာ္ရာ၊
ေအာက္စက္ေတာ္ရာဟူ၍ထင္ရွားသည္။ ေရႊစက္ေတာ္ေဘးမဲ့ေတာကို္ ၁၉၄၀ျပည့္ႏွစ္ဇြန္လ (၂၉)ရက္
တြင္စတင္တည္ေထာင္ခဲ့သည္။ မင္းဘူး(စကု)ၿမဳိ႕နယ္၊ ငဖဲၿမဳိ႕နယ္ႏွင့္ ေစတုတၱရာၿမဳိ႕နယ္မ်ားပါ၀င္
တည္ရွိသည္။ ေရႊစက္ေတာ္ေဘးမဲ့ေတာသည္ (၃၁၄)စတုရန္းမိုင္က်ယ္၀န္းသည္။ ျမန္မာ့ေရႊသမင္ကို
အဓိကထိန္းသိမ္းထားသည္။ ငွက္အမ်ဳိးေပါင္း (၁၁၃)မ်ဳိးလည္းအျခားတိရစာၦန္မ်ားႏွင့္ အတူက်က္စား
ေနထိုင္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ေရႊစက္ေတာ္ေဘးမဲ့ေတာအျဖစ္ ခါကာဘိုရာဇီအမ်ဳိးသားဥယ်ာဥ္၊ အင္း
ေတာ္ႀကီးေဘးမဲ့ေတာ၊အင္းေလးေဒသ၊လန္ပိေဘးမဲ့ေတာ၊မိန္းမလွကၽြန္းေဘးမဲ့ေတာ၊အေလာင္းေတာ္
ကႆပအမ်ဳိးသားဥယ်ာဥ္တို႔လည္းအထူးထင္ရွားသည္။ ျမန္မာႏို္င္ငံတြင္အမ်ဳိးသားဥယ်ာဥ္ေျခာက္ခု၊
ေတာရုိင္းတိရစာၦန္ေဘးမဲ့ေတာ (၃၅)ခုရွိသည္။ ေတာင္ဥယ်ာဥ္အျဖစ္ ပုပၸါးေတာင္ဥယ်ာဥ္တစ္ခုသာရွိ
သည္။
_____________________________________________________________________
မီးေသေတာင္ႀကီးဘယ္မွာရွိသလဲ ?

ပုပၸါးေတာင္သည္နတ္ေတာင္ဟူ၍လည္းေကာင္း၊မီေသေတာင္ဟူ၍လညး္ေကာင္းထင္းရွား
သည္။မႏ ၱေလးတုိင္း၊ျမင္းၿခံခရိုင္အေရွ႕ဘက္စြန္းတြင္ထီးထီးႀကီးတည္ရွိေနသည္။ ပဲခူးရိုးမ
ေတာင္တန္း၏ေျမာက္ဘက္အစြန္းတြင္သီးျခားထုိးထြက္ေနေသာမီးေတာင္ေဟာင္းႀကီးတစ္
ခုျဖစ္သည္။ ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္အထက္(၄၉၈၁) ေပျမင့္သည္။ ပတ္၀န္းက်င္၌ေတာင္
မ်ားမရွိေပ။ တစ္ေတာင္တည္း မီေတာင္၏ထိပ္ခြက္ခြက္ႏွင့္ထိုးထြက္ေနသည္။ မုိင္(၄၀)ခန္႔
ေ၀းေသာဧရာ၀တီျမစ္ေပၚမွပင္ျမင္ႏိုင္သည္။ အေနာက္ဘက္သို႔အနည္းငယ္ထြန္းလ်က္နိမ့္
သည္။ ေတာင္ဘက္၊ အေနာက္ဘက္ႏွင့္အေရွ႕ဘက္တို႔တြင္ျမင့္မားသည္။ ပုပၸါးေတာင္ႀကီး
ကို အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွၾကည့္လွ်င္ ပံုသ႑ာန္ေလးမ်ဳိးျဖင့္ျမင္ႏုိင္သည္။ မီးေတာင္ထိပ္၀
(၃၀၀၀) ခန္႔နက္ရႈိုင္းေသာ ေခ်ာက္ႀကီျဖစ္ေပၚလ်က္ရွိသည္။ ပုပၸါးမီးေတာင္သည္တစ္ႀကိမ္
သာ ေပါက္ကြဲခဲ့ပံုရသည္။ ပုပၸါးၿမဳိ႕ကေလးသည္ ေခ်ာ္ကုန္းျပင္ျမင့္ေပၚ၌တည္ထားျခင္းျဖစ္
သည္။
_____________________________________________________________________
ေရွးေဟာင္းပ်ဴၿမဳိ႕ေတာ္ႀကီး ဘယ္မွာရွိသလဲ ?

သေရေခတၱရာၿမဳိ႕ေဟာင္းသည္ျပည္ၿမဳိ႕အေရွ႕ေတာင္ဘက္ငါးမို္င္အကြာတြင္ရွိသည္။ အုတ္ၿမဳိ႕ရိုးကိုက်ဳံးပတ္လည္
၀ိုင္းထားသည္။စက္၀ုိင္းပံုမက်တက်ျဖစ္ၿပီးေတာင္ ေျမာက္ႏွစ္မိုင္ခြဲ၊အေရွ႕အေနာက္ႏွစ္မို္င္ခန္႔က်ယ္၀န္းသည္။ျပည္
ေပါက္ေခါင္းသြားကားလမ္းကို ေျမာက္ဘက္ၿမဳိ႕ရုိးေပၚမွျဖတ္လ်က္တည္ေဆာက္ထားသည္။ ေမွာဇာဘူတာသည္ၿမဳိ႕
ေဟာင္း၏ဗဟိုေနရာအေရွ႕ေျမာက္ဘက္ယြန္းယြန္းတြင္တည္ရွိသည္။ ပ်ဴေခတ္ေရွးေဟာင္းအေဆာက္အအံုမ်ားေန
ရာအႏွံေတြ႕ျမင္ႏိုင္သည္။ ၿမဳိ႕ရုိးအလယ္ဗဟိုတြင္ နန္းေတာ္ကုန္းေနရာရွိသည္။ စတုဂံအုတ္ရိုး ကာရံထားသည္။
ေတာင္ဘက္ၿမဳိ႕ရိုးအျပင္ဘက္၌အေရွ႕ပ်ဴတိုက္၊အေနာက္ပ်ဴတုိက္ႏွင့္ဗိႆႏုိး သခၤ်ဴိင္းက်န္ရွိေသးသည္။



 ရတနာပံု ေနျပည္ေတာ္ သတင္းစာမွ ကူးယူေဝမွ်ပါသည္။

ဘာေၾကာင္႕တိုင္းတစ္ပါးသို႕.....

ျပည္တြင္း၊ ျပည္ပ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္လုပ္သူမ်ားအၾကား ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာဟူသည့္စကားမွာ အလြန္ပင္အေျပာမ်ား သည္။ ျပည္ပတြင္သြားေရာက္အလုပ္လုပ္ကုိင္ျခင္းကုိ အခ်ဳိ႕က Braind Drain ျဖစ္သည္ဟုဆုိၾကျပီး အခ်ဳိ႕က Brain Gain ျဖစ္ သည္ဟုဆုိၾကသည္။ ထုိသို႕ဆုိလွ်င္ Brain Gain ျဖစ္ေရး တုိင္းျပည္တြင္ မည္ကဲ့သို႕အခင္းအက်င္းမ်ဳိး ရွိသင့္သနည္း။ ဘာေၾကာင့္ျပည္ပသုိ႕ထြက္ျပီးအလုပ္လုပ္ေနၾကသနညး္ဆုိသည္မွာ စဥ္းစားစရာျဖစ္လာသည္။
ဘာေၾကာင့္ထြက္…
ျပည္ပသုိ႕အေၾကာင္းမ်ဳိးစံု၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ကုိယ္စီျဖင့္ အလုပ္သြားလုပ္ၾကသည္။ စင္ကာပူေ၇ာက္ေနသည္မွာ ေလးႏွစ္ခန္႕ရွိျပီ ျဖစ္သည့္ Drafter တဦးျဖစ္သူ အသက္ 30 ႏွစ္အရြယ္ ကုိႏိုင္၀င္းက မိမိအနာဂတ္ဘ၀ ေျဖာင့္ျဖဴးေရး၊ မိသားစုကုိ ေထာက္ပံ့ နုိင္ေရး၊ ပညာဗဟုသုတရွာေဖြႏုိင္ရန္ႏွင့္ ႏုိင္ငံၾကီးမ်ားမည္ကဲ့သုိ႕ တုိးတက္ေျပာင္းလဲလာသည္ကုိ ေလာ့လာရန္အတြက္ဟု သူျပည္ပထြက္ခြာအလုပ္လုပ္ရသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုေျပာသည္။
ေဆာ္ဒီတြင္ သူနာျပဳဆရာမအျဖစ္ လုပ္ကုိင္ေနသည့္ အသက္ 25 ႏွစ္အရြယ္ မအိမ္သူက ေငြေၾကးႏွင့္ အေတြ႕အၾကံဳအတြက္ ထြက္လာခဲ့သည္ဟုဆုိသည္။ အားလံုးတူညီစြာေျပာၾကသည္မွာ ဘ၀ရပ္တည္မႈခုိင္မာရန္၊ လွ်ပ္စစ္အင္ဂ်င္နီယာတစ္ဦးျဖစ္သည့္ အသက္ 28 ႏွစ္အရြယ္ ကုိထုိက္မင္းကမူ သူျပည္ပထြက္ခြာရျခင္းရည္ရြယ္ခ်က္ကုိ “ပုိက္ဆံ“ ဟုတခြန္းထဲေျဖသည္။
ျပည္တြင္းတြင္လုပ္ခလစာနည္းပါးျခင္း၊ အလုပ္အကုိင္ရွားပါးျခင္းေၾကာင့္ ျပည္ပထြက္ခြာအလုပ္လုပ္ကုိင္ရန္ဆံုးျဖတ္ၾကျခင္းျဖစ္ ေၾကာင္း၊ ျပည္ပတြင္သြားေရာက္အလုပ္လုပ္ကုိင္သည့္လူငယ္မ်ားက ေျပာဆုိၾကသည္။ “လစာက တစ္သိန္း၊ တစ္သိန္းေက်ာ္ ေလးပဲရတာ အလြန္ဆံုးေလ။ ၾကာေတာ့အလုပ္လုပ္ရတာ ဘာမွ မထူးျခားဘူးလုိ႕ခံစားရတယ္“ ဟုတခ်ိန္တြင္ ကုိယ္ပုိင္ လုပ္ငန္းတစ္ခုထူေထာင္ရန္ စိတ္ကူးရွိသူ အသက္ 27 ႏွစ္အရြယ္ ကုိေက်ာ္၀င္း က ျပည္တြင္းတြင္ အလုပ္လုပ္ကုိင္ ရသည့္ အေျခအေနကုိရွင္းျပသည္။
ျပည္တြင္းတြင္ ပံုဆြဲအင္ဂ်င္နီယာတစ္ဦး ျဖစ္တည္ရပ္တည္မႈသည္ သူ႕စိတ္ကူးျဖစ္သည့္ ကုိယ္ပုိင္လုပ္ငန္းထူေထာင္ရန္အတြက္ အရင္းအႏွီးမ်ားမေပးႏုိင္။ စက္မႈအင္ဂ်င္နီယာတစ္ဦးျဖစ္သည့္ အသက္ 25 ႏွစ္အရြယ္ ကုိေနေအး၏မွတ္ခ်က္က “ဒီမွာ ဘ၀ လံုျခံဳမႈရွိရင္ ရုိက္ျပီးသြားခုိင္းရင္ေတာင္သြားၾကမွာမဟုတ္ဘူး။ ဦးတည္ခ်က္အစံု၊ ၇ည္ရြယ္ခ်က္အစံုျဖင့္ ေန႕စဥ္ႏွင့္အမွ် ျပည္ပ သို႕ျမန္မာမ်ားတဖြဲဖြဲထြက္ခြာေနၾကသည္။ ေနရာသစ္၊ ပတ္၀န္းက်င္သစ္၊ အသိုင္းအ၀ုိင္းသစ္တြင္ ဘ၀ကုိအသားက်ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကရသည္။
ၾကံဳရဆံုရ ျပည္ပဘ၀
အရင္ဆံုးၾကံဳရတာက ဘာသာစကားနဲ႕ယဥ္ေက်းမႈ ဟု မအိမ္သူက ေျပာပါတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈ ၊ ဓေလ့စရုိက္ ၊ ဘာသာစကား၊ အရာအားလံုးမတူညီသည့္ ေဆာ္ဒီတြင္ လူနာမ်ား၊ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္မ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္ရာတြင္ အခက္အခဲမ်ားစြာ ၾကံဳရသည္ ဟုသူကဆုိသည္။ ေဆာ္ဒီကဲ့သို႕အဂၤလိပ္စကားမေျပာသည့္ ႏုိင္ငံမ်ားတြင္ သြားေရာက္အလုပ္လုပ္ကုိင္သူမ်ားသည္ ဘာသာ စကားျပသနာေျပလည္ရန္ အဂၤလိပ္စကားေျပာရသည့္ ႏုိင္ငံတြင္ အလုပ္လုပ္သူမ်ားထက္ ပုိရုန္းကန္ၾကရသည္။ မြန္ဘို္င္းတြင္ တာ၀န္က်သည္မွာ 2 လခန္႕ရွိျပီျဖစ္သည့္ ကုိထိုက္မင္းက အိႏၵိယအစားအစာမ်ားကုိ မစားႏုိင္သည့္အတြက္ ၾကက္ဥႏွင့္သာ ႏွစ္ပါးသြားေနရေၾကာင္း သူ႕ျဖစ္အင္ကုိ မခ်ိတင္ကဲေျပာျပသည္။ သူတုိ႕ႏွင့္ေတြ႕တုိင္း ေျပာသည့္စကားက “ အိမ္ျပန္ခ်င္ျပီ “ ျဖစ္သည္။
ထုိ႕ျပင္ အလုပ္လုပ္ကုိင္သူမ်ားထံမွ အျမဲၾကားေနရသည့္စကားမွာ “အႏွိမ္ခံရျခင္း“။
ျပည္ပတြင္အလုပ္လုပ္ကိုင္သည့္အခါ အႏွိမ္ခံ၇သည္မွာ အစဥ္အလာလိုျဖစ္ေနျပီး လုပ္ငန္းခြင္တြင္ေရာ၊ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ပါ ခြဲျခားဆက္ဆံခံရသည္ဟု ျပည္ပတြင္ အလုပ္လုပ္သူမ်ားက တညီတညြတ္တည္းဆုိသည္။
ထုိင္းႏုိင္ငံတြင္ စက္မႈအင္ဂ်င္နီယာတစ္ဦးအျဖစ္လုပ္ကုိင္ေနသည့္ ကိုေနေအးက ေလဆိပ္ေရာက္ကတည္းကပင္ ခြဲျခား ဆက္ဆံျခင္းခံရေၾကာင္းဆုိသည္။
ယခုေရနံကုမၼဏီတြင္HR မန္ေနဂ်ာလုပ္ေနသူ အသက္ 32 ႏွစ္အရြယ္ ကုိဟိန္းစုိးသည္ စင္ကာပူတြင္ Work Permit ျဖင့္ 3 ႏွစ္ ေက်ာ္လုပ္ကုိင္ခဲ့ျပီး ျပည္တြင္းတြင္ ဘ၀အသစ္ျပန္စေနရသူျဖစ္သည္။ သူ႕အဆုိအရ စင္ကာပူသည္ ျမန္မာမဟုတ္။ အျခားနုိင္ငံသားမ်ားျဖစ္သည့္ ဖိလစ္ပုိင္ ၊ မေလးရွားတုိ႕ကုိလည္းႏွိမ္ခ်ဆက္ဆံတတ္ေၾကာင္း ၊ ယင္းႏွင့္ပတ္သတ္ျပီး ကုိဟိန္းစုိး က “ အမူးသမားနဲ႕ သူေတာင္းစားသားသမီးကုိ ဘယ္ရပ္ကြက္ကမွ မေလးစားသလိုပဲ“ လုိ႕ေျပာပါတယ္။
အလုပ္တအားပင္ပန္းျခင္း၊ ေႏြးေထြးသည့္ ပတ္၀န္းက်င္မဟုတ္ျခင္း၊ ကုိယ့္ဘ၀ႏွင့္ကုိယ္လံုးခ်ာလည္ေနသည့္အတြက္ တေယာက္ကုိတေယာက္မေဖးမႏုိင္ျခင္း၊ အထီးက်န္ဆန္ေနျခင္း၊ ခြဲျခားဆက္ဆံခံရျခင္း စသည့္ ခံစားခ်က္မ်ဳိးစံုကုိ ရင္ဆုိင္ရင္း တေန႕ေန႕ဟူသည့္ စိတ္ျဖင့္ ၄င္းတုိ႕အားခဲခရီးဆက္ေနၾကရသည္။
မည္ကဲ့သို႕ေသာ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရးအခင္းအက်င္းရွိလွ်င္ ျပည္ေတာ္ျပန္အေျခခ်ၾကမည္နည္း။ Brain Gain ျဖစ္လာဖုိ႕ ႏုိင္ငံေတာ္အေနႏွင့္ မည့္ကဲ့သုိ႕အခင္းအက်င္းမ်ဳိးဖန္တီးေပးသင့္သနည္း။
ဘယ္အေျခမွာတကယ္ေန
ကုိႏုိင္၀င္းက ျပည္ပရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈျမင့္လာျပီး တံခါးဖြင့္စီးပြားေရးစနစ္က်င့္သံုးျပီဆိုလွ်င္ ျပန္လာမည္ဟု သူ႕ဆႏၵကုိဆုိသည္။
လက္ရွိအေျခအေနသည္ အထူးစီးပြားေ၇းဖြံ႕ျဖဳိးမႈဇုန္မ်ား၊ ေရနက္ဆိပ္ကမ္းစီမံခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ့ျပည္ပတြင္ အလုပ္လုပ္ေနသူမ်ား ျပည္တြင္းတြင္ လာေရာက္အျခခ်ရန္ စိတ္၀င္စားမႈရွိလာသည္ဟု ဆုိသည္။
ျပည္တြင္း NGO တစ္ခုတြင္ အလုပ္လုပ္ကုိင္ေနသည့္ အသက္ 25 ႏွစ္အရြယ္ ကုိစုိင္းက ယခု လက္ရွိအေကာင္အထည္ေဖာ္ေန သည့္ အထူးစီးပြားေရးဇုန္မ်ား၊ ေရနက္ဆိပ္ကမ္းစီမံခ်က္မ်ားတြင္ ျပည္ပေရာက္ေနသည့္ ျမန္မာမ်ား အလုပ္ျပန္လာလုပ္ႏုိင္ ေအာင္၊ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံနုိင္ေအာင္ အခြင့္အလမ္းမ်ားဖန္တီးေပးသင့္သည္။ မိမိတုိင္းျပည္မွ အလုပ္သမားမ်ား အခြင့္အေရးအျပည့္ ရေစရန္ ႏုိင္ငံေတာ္အပုိင္းက စဥး္စားေပးသင့္သည္ဟုဆုိသည္။ ကုိထုိက္မင္းကမူ “ကုိယ့္အရည္အခ်င္းကုိ အသံုးခ်လုိ႕ရတယ့္ ကုမၼဏီရွိရင္ျပန္လာမည္“ ဟုဆုိသည္။ ကုိေက်ာ္၀င္း၏ အိပ္မက္ကမူ ကုိယ္ပုိင္လုပ္ငန္းအေသးစားေလးတခုလုပ္ႏုိင္သည့္ အေျခအေနမ်ဳိးေရာက္လွ်င္ ျပန္လာမည္။
ျပည္ပမွျပန္ေရာက္ျပီးေနာက္ပုိင္း အလုပ္လက္မဲ့ဘ၀၊ သုေတသနကုမၼဏီတခု၏ interviewer ဘ၀၊ အလုပ္အကုိင္ရွာေဖြေရး ေအဂ်င္စီတခု၏ ၀န္ထမ္းဘ၀တုိ႕ကုိျဖတ္သန္းျပီး လက္ရွိတြင္ ေရနံကုမၼဏီတခု၏ HR မန္ေနဂ်ာလုပ္ေနေသာ ကုိဟိန္းစုိးက ကုိယ္ပုိင္စီးပြားေရးလုပ္ခ်င္သူမ်ားကုိ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈအခြင့္အလမ္း၊ ၀န္ထမ္းလုပ္ခ်င္သူမ်ားအတြက္ အလုပ္အကုိင္အခြင့္အလမ္း မ်ား ဖန္တီးေပးနုိင္ရန္လုိအပ္ေၾကာင္း၊ ျပည္ပေရာက္ေနသူမ်ားသည္ ျပည္တြင္း၏ အေျခအေနကုိအျမဲေစာင့္ၾကည့္လ်က္ရွိသည္။ ကုိဟိန္းစုိးသည္ စင္ကာပူတြင္ 3 ႏွစ္ေက်ာ္အလုပ္လုပ္ကုိင္ခဲ့ျပီး 2007 တြင္ျပန္ေရာက္ကာ ဘ၀ကုိ 1 ကျပန္စခဲ့ရသူျဖစ္သည္။ သူက ထပ္ေလာင္းေျပာၾကားသည္မွာ “အလုပ္အကုိင္အခြင့္အလမ္းေပၚျပီဆုိတာနဲ႕ ေျပးလာၾကမွာပဲ“ ။ ထိုင္းနုိင္ငံ ခ်င္းမုိင္ တကၠသိုလ္တြင္ စီးပြားေရးပညာသင္ယူေနသည့္ အသက္ 27 အရြယ္ မယုေမာ္က “တံခါးေတြဖြင့္လုိက္ဖုိ႕ပါပဲ။ က်န္တာေတြက သူ႕ဟာသူ တျဖည္းျဖည္းျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္“ ဟုသူ႕အျမင္ကုိေျပာသည္။ သေဘာၤအင္ဂ်င္နီယာတစ္ဦးျဖစ္သည့္ ကုိျမတ္ျငိမ္းက “စားပြဲေတြ အမ်ားၾကီးျဖတ္ရတဲ့စနစ္ကုိျပဳျပင္ရမယ္။ မီးမွန္ရမယ္။ ဖုန္းေစ်းေပါရမယ္။ ကားေစ်းေပါရမယ္။“ ဟုသူ႕ဆႏၵကုိေျပာပါ တယ္။ ကုိစိုင္းကေတာ့ ျပည္ပေရာက္လူငယ္မ်ားျပည္တြင္ျပန္၀င္လာဖုိ႕ကုိ “လႊတ္ေတာ္မွာ ေဆြးေႏြးဖို႕ အဆုိတင္သြင္းသင့္ တယ္“ ဟု မွတ္ခ်က္ခ်သည္။
ထုိေနရာတြင္ တခုစဥ္းစားဖုိ႕လုိသည္က ျပည္တြင္းသုိ႕လာေရာက္အျခခ်မည့္သူမ်ားသည္ မည္သို႕ျပင္ဆင္လာသင့္သနည္း။ မည္သည့္အခက္အခဲမ်ားကုိ ရင္ဆုိင္ရႏိုင္သနည္း။
ျပန္လာၾကရာ၀ယ္
ျပည္ပတြင္အလုပ္လုပ္ကုိင္ျပီး ျပည္တြင္းတြင္အေျခခ်လုပ္ကုိင္မည္ဟူေသာစိတ္ျဖင့္ ျပန္လာသူမ်ားသည္ ျပည္ပတြင္ လုပ္ကုိင္ခဲ့ သည့္အလုပ္ႏွင့္ ျပည္တြင္းတြင္ အသံုးမခ်ႏုိင္ျခင္း၊ လုပ္ငန္းခြင္သေဘာသဘာ၀မတူျခင္း၊ မိမိတြင္ပါလာသည့္ ေငြျဖင့္ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ ႏွံရန္မေလာက္ငျခင္း တုိ႕ေၾကာင့္ ျပည္တြင္းျပန္ေ၇ာက္သည့္အခါ ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္တတ္သည္ဟု ျပည္ပမွ ျပန္လာသူ အခ်ဳိ႕ ကဆုိၾကသည္။
အထူးသျဖင့္ ျပည္ပတြင္ work permit ျဖင့္အလုပ္လုပ္ခဲ့သူမ်ားသည္ ျပည္တြင္းျပန္ေရာက္ေသာအခါ ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္မႈ ပုိမ်ားသည္။ ျပည္တြင္းဂ်ာနယ္တေစာင္မွ သတင္းေထာက္တဦးကမူ “လုပ္ငန္းအမ်ဳိးအစားေပၚမုူတည္ပါလိမ့္္မယ္“ ဟုမွတ္ခ်က္ ေပးသည္။ work permit ျဖင့္ အလုပ္လုပ္သူမ်ား၊ S pass ျဖင့္အလုပ္လုပ္သူမ်ား ျပည္တြင္းတြင္ျပန္အေျခခ်မႈကြာသကဲ့သို႕ ျပည္ပတြင္လုပ္စဥ္က တဦးစီ၏ ေလ့လာမႈရည္ရြယ္ခ်က္၊ ျပည္တြင္းတြင္က်န္ခဲ့သည့္ မိသားစု၏ အေျမာ္အျမင္ရွိမႈတုိ႕ကလည္း အေရးၾကီးသည္။ “ ဟုိကပုိ႕သမွ် ဒီကဒိုင္ခံသံုးေပးထားလုိ႕ကေတာ့ ျပန္လမး္မရွိဘူး“ ဟုကုိဟိန္းစုိးက ဆုိသည္။
ပါေမာကၡေဒါက္တာေအာင္ထြန္းသက္က ျမန္မာႏုိင္ငံငါးလုပ္ငန္းအဖြဲ႕ခ်ဳပ္တြင္ က်င္းပသည့္ေဟာေျပာပြဲတခုတြင္ ျပည္ပသုိ႕သြား အလုပ္လုပ္သူ လူငယ္မ်ားႏွင့္ပတ္သတ္ျပီး ျပည္ပတြင္းစားပြဲထုိးအလုပ္ကုိလုပ္ရလွ်င္ပင္ သူတို႕၏ စားေသာက္ဆိုင္လုပ္ငန္း သေဘာသဘာ၀ကုိေလ့လာျပီး ျပည္တြင္းသုိ႕ျပန္ေရာက္သည့္အခါ စားေသာက္ဆုိင္လုပ္ငန္းလုပ္ကုိင္ရန္ဟူသည့္ ရည္မွန္းခ်က္ ျဖင့္ ၾကိဳးစားသင့္ေၾကာင္း ေျပာသည္။
အခ်ဳပ္ဆုိရေသာ္ အိမ္ျပန္ခ်င္ေနၾကသည့္ ထိုလူငယ္မ်ား အိမ္ျပန္လာႏုိင္ရန္အတြက္ ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာအေျခအေနမ်ား ဖန္တီး ေပးရန္လုိသည္။ ထုိကိစၥကုိ လႊတ္ေတာ္သုိ႕အဆုိတင္သြင္းသင့္သည္ဟုလဲဆုိသည္။ ဗီယက္နမ္သည္ ႏုိင္ငံသားမ်ား အိမ္ ျပန္လာရန္ၾကိဳးပမ္းရာတြင္ နာမည္ၾကီးခဲ့သည္။ ပန္းတုိ႕သည္ သင့္ေလ်ာ္သည့္ ေရ၊ ေျမ၊ သဘာ၀တြင္သာ ရွင္သန္ပြင့္ဖူးနုိင္ၾက သည္။ ယင္းေရခံ ေျမခံအတြက္ ဥယ်ာဥ္မႈးမ်ားသည္သာ အခရာ။……………….
(The Voice ဂ်ာနယ္မွ ဟန္ထက္၏ ေဆာင္းပါးေကာင္းကုိ ျပန္လည္မွ်ေ၀ပါသည္။)

အေမ

အေမ… ဘာေၾကာင့္ အၾကာႀကီး ကၽြန္မေစာင့္ခိုင္းရက္ခဲ့သလဲ? အေမ တကယ္ကို အိုစာသြားခဲ့ပါၿပီ.. ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လို ခြ်ဲႏြဲ႔တဲ့အထိ အိုစာသြားခဲ့ပါတယ္။ ဖုန္းဆက္တိုင္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အျပည့္နဲ႔ ကၽြန္မကို အေမေမးတတ္တယ္။ "သမီး .. ဘယ္ေတာ့ အိမ္ျပန္ခဲ့မလဲ?" မိုင္ေပါင္းေထာင္ေက်ာ္ေဝးတဲ့အေမ့အိမ္ကို ကားသံုးဆင့္စီးၿပီးမွ ေရာက္တာကိုမဆိုထားနဲ႔ အလုပ္တစ္ဘက္၊ ကေလးတစ္ဘက္နဲ႔ အေမ့အိမ္ျပန္ဖို႔ ကၽြန္မအခ်ိန္မေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ နားသိပ္မေကာင္းေတာ့တဲ့အေမကို ကၽြန္မအထပ္ထပ္ရွင္းျပခဲ့ေပမယ့္ အေမက ေတာင့္တစြာနဲ႔ေမးတုန္းပါပဲ။ "သမီး ... ဘယ္ေတာ့ အိမ္ျပန္ႏိုင္မလဲဟင္?" အထပ္ထပ္ေမးတဲ့ အေမကို စိတ္မရွည္စြာနဲ႔ ကၽြန္မေအာ္မိခဲ့ရင္ အေမက တအင္း..အင္း သေဘာေပါက္ဟန္နဲ႔ ဖုန္းကို အသာခ်လိုက္တတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ရက္သိပ္မၾကာခင္မွာ အေမကဖုန္းဆက္ၿပီး အဲဒီေမးခြန္းကိုပဲ ထပ္ေမးတတ္ျပန္တယ္။ အလိုမက်တဲ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လို ေမးရင္လည္း အခ်ည္းႏွီးပဲဆိုတာသိေပမယ့္ ထပ္သလဲလဲ ေမးေနတဲ့ အေမေၾကာင့္ ကၽြန္မစိတ္ေတြေပ်ာ့သြားၿပီး သက္ျပင္းကို မသိမသာခ်မိတယ္။ ကၽြန္မ မေအာ္မေငါက္မွန္းသိေတာ့ အေမက ဝမ္းသာအားရထပ္ေျပာတယ္။ “ၿခံေနာက္က သလဲသီးေတြ အပြင့္ပြင့္ေနၿပီ၊ ဖရဲသီးေတြ မွည့္ေတာ့မယ္၊ သမီး.... အျမန္ျပန္ခဲ့ပါ” “အလုပ္ေတြ ဒီေလာက္ရႈပ္ေနတာ အေမရာ.. ကၽြန္မ ခြင့္ရႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး” “အေမ ကင္ဆာျဖစ္ေနတယ္။ ႏွစ္ဝက္ေလာက္ပဲ အသက္ရွင္ေတာ့မယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေလ” အေမရဲ႕အေျပာကို ကၽြန္မဝင္ဟန္႔ေတာ့ အေမက တစ္ခစ္..ခစ္နဲ႔ သေဘာက်ရယ္ေမာေနခဲ့တယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက မိုးရြာ၊ ေလႀကီးလာတဲ့အခ်ိန္ ေက်ာင္းမတက္ခ်င္လို႔ ဗိုက္နာခ်င္ဟန္ေဆာင္တတ္တဲ့ ကၽြန္မကို အေမက ဆူဆဲတတ္တယ္။ အခုေတာ့ အသက္ႀကီး အုိမင္းသြားတဲ့အေမက ကၽြန္မကို လိမ္ညာေျပာဖို႔ သင္ေပးေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္မနဲ႔အေမၾကားမွာ ဒီလိုေမးခြန္းေတြက ထပ္သလဲလဲျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ဒီလိုေမးခြန္းကို ကၽြန္မ မၾကားရက္ေတာ့လို႔ ေနာက္လမွာ ျပန္ခဲ့ဖို႔ေျပာေတာ့ အေမခမ်ာ ဝမ္းသာလြန္းလို႔ တံေတြးေတာင္သီးခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ အၿမဲမၿပီးျပတ္ႏိုင္တဲ့ အလုပ္ေတြက အိမ္ျပန္ဖို႔ထက္ အေရးႀကီးေနခဲ့လို႔ ေနာက္ဆံုးမွာ ကၽြန္မ အိမ္မျပန္ႏိုင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဖုန္းရဲ႕ တစ္ျခားတစ္ဘက္မွာ အေမရဲ႕ စကားသံေတြ တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့တယ္။ “အေမ… သမီးကို စိတ္ဆိုးေနတာလား?” အားနာနာနဲ႔ ကၽြန္မကဆိုေတာ့ အေမက ပ်ာပ်ာသလဲ ျပန္ေျပာတယ္။ “စိတ္မဆိုးပါဘူး သမီး.. အေမ စိတ္မဆိုးဘူး။ သမီးလုပ္စရာရွိတာလုပ္ပါ” ရက္သိပ္မၾကာဘဲ အေမ့ဆီက အေရးတႀကီးဖုန္းလာျပန္တယ္။ စပ်စ္သီးေတြ၊ သစ္ေတာ္သီးေတြမွည့္လို႔ ကၽြန္မကို အျမန္ျပန္လာစားဖို႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီလိုအသီးေတြက ဘာမွမဟုတ္ေၾကာင္း၊ ေစ်းတိုင္းမွာ ၅က်ပ္ ၁ဝနဲ႔ ဝယ္စားႏိုင္ေၾကာင္း ကၽြန္မေျပာေတာ့ အေမက သိပ္ဘဝင္မက်ဘူး။ ကၽြန္မက အေမကို ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး “ၿမိဳ႕ေပၚက အသီးေတြေျမၾသဇာမ်ားတယ္၊ ပိုးသတ္ေဆးမ်ားတယ္။ အေမ့အသီးေလာက္ မခ်ဳိဘူး” လို႔ ေျပာေတာ့ အေမက သေဘာက်စြာ ရယ္ေမာျပန္တယ္။ စေနေန႔ ရံုးပိတ္ရက္မွာ ေနအပူရွိန္က ျပင္းအားေကာင္းေနခဲ့တယ္။ အိမ္ျပင္မထြက္ရဲလို႔ အိမ္ထဲမွာ ေလေအးစက္နဲ႔ ကၽြန္မေနခဲ့တယ္။ သမီးငယ္က ကိတ္မုန္႔စားဖို႔ အတင္းပူဆာလို႔ အိမ္ျပင္ကို မထြက္မေန ကၽြန္မထြက္ခဲ့ရတယ္။ အပူေငြ႔ေတြ တရိပ္ရိပ္တက္ေနတဲ့ လမ္းမထက္မွာ အေမရဲ႕ ေနာက္ေက်ာအရိပ္ကို ကၽြန္မေတြ႔လိုက္မိတယ္။ ၾကည့္ရတာ ကားေပၚက အခုမွ အေမဆင္းလာတာျဖစ္မယ္။ လက္မွာ ဆဲြျခင္းတစ္လံုးအျပင္ ေက်ာမွာ ခပ္ေလးေလးအိတ္တစ္လံုးကို အေမလြယ္ပိုးထားတယ္။ လြယ္ပိုးထားတဲ့အရာေတြကို လူေတြတိုက္မိမွာစိုးလို႔ထင္တယ္.. ခါးကိုေကြးညႊတ္ၿပီး လမ္းေပၚက လူေတြကို အေမေကြ႔ေရွာင္ေနခဲ့တယ္။ လူေတြၾကားထဲမွာ အေမလွမ္းလိုက္တဲ့ ေျခလွမ္းတိုင္းက အားပါေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ေခၚသံေၾကာင့္ အေမေခါင္းေထာင္ၿပီး လူအုပ္ၾကားထဲမွာ က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္လိုက္ရွာတယ္။ ကၽြန္မကိုေတြ႔ေတာ့ အေမက ရယ္ျပတယ္။ ဝမ္းသာလြန္းလို႔ထင္တယ္ အေမ့ဆီက ဘာသံမွထြက္မလာခဲ့ပါဘူး။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေမကပါသမွ် အရာေတြကို ဝမ္းသာအားရထုတ္ေပးတယ္။ အေမရဲ႕ လက္ဖမိုးမွာ ေသြးစြန္းေနတဲ့ ပလာစတာနဲ႔ ဒဏ္ရာတခ်ဳိ႕ကို ကၽြန္မေတြ႔လိုက္တယ္။ အေမက ကၽြန္မကို ၿပံဳးျပၿပီး “စား.. သမီး.. စား.. ဒါေတြအားလံုး အေမကိုယ္တိုင္ ခူးခဲ့တာ” ခရီးေဝးမသြားခဲ့ဖူးတဲ့အေမ ကၽြန္မရဲ႕စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ မိုင္ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာကေန ကၽြန္မဆီအေရာက္ လာခဲ့တယ္။ အေမစီးခဲ့တာက ေစ်းအခ်ဳိဆံုးနဲ႔ ေလေအးစက္မပါတဲ့ကား၊ က်ပ္ညပ္ေနတဲ့ ကားေပၚမွာ စပ်စ္သီး၊ သစ္ေတာ္သီးေတြ မပြန္းမပဲ့ဖို႔ အေမဘယ္လို ယူခဲ့သလဲ၊ ကားကို အေမဘယ္လိုစီးခဲ့တယ္၊ အသီးေတြကို ဘယ္လိုကာကြယ္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို ကၽြန္မ မေတြးရက္ခဲ့ဘူး။ ကၽြန္မသိတာတစ္ခုက ကမာၻေပၚမွာ အေမရွိတဲ့ေနရာတိုင္း ထူးဆန္းမႈေတြရွိေနတယ္ဆိုတာပါပဲ။ ကၽြန္မနဲ႔ (၃)ရက္ပဲ အေမေနခဲ့တယ္။ ေနဝင္ေနထြက္ အလုပ္သြားတဲဲ့အျပင္ သားသမီးေတြကို ေစာင့္ထိန္းရတဲ့ကၽြန္မ ပင္ပန္းမွာ စိုးလို႔ပါတဲ့… ကၽြန္မကို သူဘာမွမကူညီႏိုင္ခဲ့သလို မီးဖိုေခ်ာင္က ေခတ္မီအသံုးအေဆာင္ေတြ သူ႔ေၾကာင့္ပ်က္ဆီးမွာစိုးလို႔ မကိုင္တြယ္ရဲခဲ့ဘူး။ ကၽြန္မ မသိေအာင္ ကားလက္မွတ္ဝယ္ၿပီး အေမ တိတ္တိတ္ေလး ထြက္သြားခဲ့တယ္။ အိမ္ျပန္ၿပီး တစ္ပတ္အၾကာမွာ ကၽြန္မကို အေမလြမ္းျပန္တယ္။ ကၽြန္မကို အိမ္ျပန္ခဲ့ဖို႔ အေမေတာင္းဆိုျပန္တယ္။ “အေမ.. ခဏေလာက္ေတာ့ သည္းခံေစာင့္ေနာ္” အေမ့ကိုႏွစ္သိမ့္ၿပီး ေနာက္တစ္ရက္မွာ အေမ့ညီမဆီက ဖုန္းရတယ္။ “သမီးအေမေနမေကာင္းဘူး… အျမန္ျပန္ခဲ့ပါ” အေဒၚရဲ႕စကားက ကၽြန္မကို ပ်ာယာခတ္သြားေစတယ္။ ငိုငိုယိုယိုနဲ႔ ကားဂိတ္ေျပးၿပီး ေနာက္ဆံုးထြက္တဲ့ကားနဲ႔ အေမ့အိမ္ကို ကၽြန္မျပန္ခဲ့တယ္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ကၽြန္မဆုေတာင္းေမတၱာပို႔သေနမိတယ္။ ဒီတစ္ေခါက္လည္း ကၽြန္မကို အေမလိမ္ညာတာျဖစ္ပါေစ၊ အေမေနေကာင္းပါေစ… တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ အေမေျပာတဲ့စကားကို ကၽြန္မ နားေထာင္ခ်င္ေသးတယ္ အေမခ်က္တဲ့ ဟင္းေတြအားလံုး ကၽြန္မကုန္ေအာင္စားခ်င္ေသးတယ္ အလုပ္က ခြင့္ယူၿပီး အေမ့ဆီ ကၽြန္မျပန္ခဲ့ခ်င္ေသးတယ္။ လူေတြဟာ အသက္(၈ဝ)အထိ အသက္ရွင္ေနလည္း မိခင္ဆိုတာ လိုအပ္ေၾကာင္း အခုမွ ကၽြန္မနားလည္ခဲ့တယ္။ ရြာဝမွာ ကားဆိုက္ေတာ့ အေမက အေျပးလာႀကိဳတယ္။ အေမ့ကိုေျပးဖက္ၿပီး ကၽြန္မငိုမိ၊ ရယ္မိတယ္။ “အေမ ဘာေျပာေျပာေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုယ္ အသည္းအသန္ျဖစ္ေနတယ္လို႔ေတာ့ မေျပာပါနဲ႔ အေမ” ကၽြန္မရဲ႕ မေက်မနပ္စကားကို ၾကားေပမယ့္ အေမက ကၽြန္မကိုၿပံဳးရယ္ၿပီး ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ အိမ္ထဲဝင္လိုက္ အိမ္ျပင္ထြက္လိုက္နဲ႔ အေမၾကည့္ရတာ မပင္ပန္းဘဲ ေပ်ာ္ေနပံုရတယ္။ စားပဲြခံုေပၚ စားစရာေတြ တည္ခင္းၿပီး ကၽြန္မခ်ီးက်ဴးတာကိုခံဖို႔ အေမေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ “ပဲက တူးသြားၿပီ၊ ဖက္ထုပ္အခြံက ထူလြန္းတယ္၊ အသားက ငန္လိုက္တာ” အားမနာတမ္း ကၽြန္မေဝဖန္ေတာ့ ၿပံဳးေနတဲ့အေမ့မ်က္ႏွာက အားနာတဲ့ဘက္ကို ေျပာင္းသြားၿပီး မသိမသာနဲ႔ ေခါင္းငံု႔ေနခဲ့တယ္။ စိတ္ထဲကေန ကၽြန္မတိတ္တိတ္ေလး ခိုးရယ္ေနခဲ့မိတယ္။ သူခ်က္ထားတဲ့ အစားအစာေတြ စားေကာင္းေၾကာင္း ခ်ီးက်ဴးရင္ ကၽြန္မကို အဆမတန္ အေမစားခိုင္းေတာ့မယ္ဆိုတာကို ကၽြန္မသိေနတယ္။ ကၽြန္မျပန္ခ်ိန္မွာလည္း အမ်ားႀကီး ထည့္ေပးလိုက္ေတာ့မယ္ဆိုတာကို သိေနတယ္။ အေမအတြက္ ကၽြန္မခ်က္ျပဳတ္ခ်ိန္၊ သူနဲ႔စကားစျမည္ေျပာခ်ိန္မွာ အေမက ကၽြန္မကိုပဲ ေငးၾကည့္ေနတတ္တယ္။ သူ႔အၾကည့္ေတြထဲမွာ ကရုဏာေတြ၊ ခ်စ္ေမတၱာေတြပါေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္မဘာေျပာေျပာ ပါးစပ္ေလးဟ၊ နားေလးစြင့္ၿပီး အေမ ဂရုတစိုက္နားေထာင္တယ္။ ကၽြန္မအိပ္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္ ကုတင္ေဘးမွာထိုင္ၿပီး ကၽြန္မကို ၿပံဳးၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ “သမီးကို အေမဒီေလာက္ခ်စ္တာ.. ဘာျဖစ္လို႔ သမီးနဲ႔အတူ လိုက္မေနတာလဲ အေမ” “ၿမိဳ႕ေပၚမွာ တိုက္ႀကီးေတြနဲ႔ အေမ မေနတတ္ဘူး သမီးရယ္” အေမ့အိမ္မွာ ရက္ၾကာၾကာမေနဘဲ အလ်င္စလို ကၽြန္မျပန္မယ္လုပ္ေတာ့ အေမက ေနာက္ထပ္တစ္ရက္ ထပ္ေနဖို႔ လိုလိုလားလား ေတာင္းဆိုပါတယ္။ ရြာနဲ႔မိုင္အေတာ္ေဝးတဲ့ ေနရပ္ဆီကို လူလြတ္ၿပီး ေစ်းဝယ္ထားခိုင္းေၾကာင္း၊ ကၽြန္မႀကိဳက္တတ္တဲ့ အစားအစာေတြ ကိုယ္တိုင္ခ်က္ေကၽြးဖို႔ အေမျပင္ဆင္ထားေၾကာင္း ေျပာတယ္။ အေဒၚ့အိမ္ကေန ကၽြန္မျပန္လာေတာ့ အေမက စားစရာေတြ စားပဲြခံုအျပည့္နဲ႔ ကၽြန္မကိုေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ စားပဲြေပၚက ဟင္းေတြကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မ တုန္လႈပ္မိတယ္။ ငါးဟင္းက ငါးေၾကးခြံေတြ မေျပာင္ဘူး။ ၾကက္သားေပၚမွာ အေမြးေတြ မစင္ဘူး။ မိႈဟင္းထဲမွာလည္း ဆံပင္ေမြးေတြနဲ႔ ဟင္းတိုင္းက မထိမတို႔ရဲေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ ႏုပ်ဳိစဥ္က အေမဟာ အသန္႔အလြန္ႀကိဳက္သူပါ။ ခုေတာ့ အိုစာလြန္းလို႔ အသန္႔၊ မသန္႔ေတာင္ အေမ မခဲြျခားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဟိုေမႊဒီေမႊနဲ႔ ကၽြန္မအားရပါးရ စားတာကိုမေတြ႔ေတာ့ အေမက မသိမသာသက္ျပင္းခ်တယ္။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္မကို ညကားနဲ႔ ျပန္ဖို႔ စီစဥ္ေပးခဲ့တယ္။ ညေမွာင္နက္နက္မွာ အေမက ကၽြန္မလက္ကိုတဲြၿပီး ေတာလမ္း၊ ရြံ႕လမ္းေတြမွာသြားရတာ ကၽြန္မ က်င့္သားမရမွာစိုးလို႔ဆိုၿပီး ကားေပၚအထိလိုက္ပို႔ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မကို ဟိုမွာ၊ ဒီမွာနဲ႔ ကားထြက္ခါနီးမွ ကားေပၚက အေမဆင္းတယ္။ ကားေပၚက အေမအဆင္းမွာ တံခါးနဲ႔အကၤ်ီခ်ိတ္မိၿပီး အေမ ဟပ္ထိုးလဲတယ္။ ကားျပတင္းေပါက္ကေန သတိထားဖို႔ လွမ္းေအာ္တဲ့ကၽြန္မ အသံကို အေမမၾကားခဲ့ဘူး။ တေရြ႕ေရြ႕ ထြက္သြားတဲ့ ကားေနာက္အေမအေျပးလိုက္ရင္း “သမီး.. သမီးကို အေမစိတ္မဆိုးဘူး.. သမီးအလုပ္မ်ားေနတယ္ဆိုတာ အေမသိတယ္” လို႔ ေအာ္တယ္။ ဒီတစ္ေခါက္ အေမအိမ္ကၽြန္မျပန္ခဲ့တာကို အေမအားရေက်နပ္သြားပံုရတယ္။ ကၽြန္မကို အိမ္ျပန္ခဲ့ဖို႔ အေမထပ္မေျပာခဲ့ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ကေပ်ာ္စရာသတင္းေတြပဲ ကၽြန္မကို အေမေျပာျပတတ္တယ္။ “အိမ္မွာ လိမၼာတဲ့ႏြားေလးတစ္ေကာင္ ထပ္တိုးတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ေႏြဦးေရာက္ရင္ ၿခံထဲမွာ အေမပန္းအျပည့္စိုက္မယ္” အေမ့စကားေတြက ကၽြန္မရင္ကိုေႏြးေထြးေစခဲ့တယ္။ ႏွစ္ကုန္ခါနီးမွာ အေမ့ညီမရဲ႕ ဖုန္းကို ကၽြန္မရခဲ့ျပန္တယ္။ “သမီးအေမေနမေကာင္းဘူး… အျမန္ျပန္ခဲ့ပါ” ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ကၽြန္မ မယံုေတာ့ဘူး။ ေရွ႕ရက္ကမွ အေမနဲ႔ကၽြန္မ ဖုန္းေျပာခဲ့ေသးတယ္။ သူေနေကာင္းေၾကာင္း၊ သူ႔ကိုစိတ္မပူဖို႔ ေျပာခဲ့ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ျပန္ခဲ့ဖို႔ အေဒၚက ကၽြန္မကို ေလာေနခဲ့လို႔ အေမႀကိဳက္တတ္တဲ့ ကိတ္မုန္႔ဝယ္ၿပီး မယံုတစ္ဝက္၊ ယံုတစ္ဝက္နဲ႔ ရြာကိုကၽြန္မျပန္ခဲ့တယ္။ ရြာေရာက္ေတာ့ အေဒၚက လည္ပင္းရွည္ႀကီးနဲ႔ ကၽြန္မကိုေမွ်ာ္ေနတယ္။ အေမလာႀကိဳတာကို မေတြ႔ေတာ့ မေကာင္းတဲ့နိမိတ္က ကၽြန္မရင္ထဲ ရုတ္တရက္တိုးဝင္လာခဲ့တယ္။ ကၽြန္မကို အေၾကာင္းၾကားခ်ိန္တည္းက အေမမရွိေတာ့ေၾကာင္း၊ စိတ္ခ်လက္ခ်နဲ႔ သူထြက္ခြာသြားေၾကာင္း အေဒၚက ကၽြန္မကို ေျပာျပတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ဝက္က အေမမွာ ကင္ဆာေရာဂါရွိေၾကာင္း စစ္ေဆးေတြ႔ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါကို အေမက ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာဘဲ ခါတိုင္းလို အလုပ္ေတြလုပ္ရင္း ဘာမွမျဖစ္သလို ေနခဲ့တယ္။ အရာအားလံုးကို အစဥ္တက် စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ခဲ့တယ္။ အေမ့မွာ မ်က္စိတိမ္စဲြေနေၾကာင္း၊ အရာဝတၳဳေတြကို ေကာင္းစြာမျမင္ႏိုင္ေၾကာင္း အေဒၚက ကၽြန္မကိုေျပာျပျပန္တယ္။ အေမ့အတြက္ ကိတ္မုန္႔ကို ရင္ဝမွာထားၿပီး ကၽြန္မတင္းတင္းေလး ဖက္ထားမိတယ္။ ကၽြန္မရင္တစ္ခုလံုး ဟာေနခဲ့တယ္။ အေမက သူ႔အတြက္ အသက္ရွင္ဖို႔ရက္သိပ္မက်န္ေၾကာင္းသိလို႔ ကၽြန္မကို မၾကာခဏ ဖုန္းဆက္ၿပီး ျပန္ခိုင္းခဲ့ပံုရတယ္။ ကၽြန္မကို ျမင္ရဖို႔၊ ကၽြန္မနဲ႔ စကားေတြေျပာရဖို႔အတြက္ ကၽြန္မကို အိမ္ျပန္ခိုင္းခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ မစားရဲ၊ ေခ်းမ်ားခဲ့တဲ့ မသန္႔မရွင္း အေမရဲ႕ ဟင္းေတြကလည္း အေမအျမင္ေတြ မႈန္ဝါးခဲ့လို႔ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္မကို ကားဂိတ္လိုက္ပို႔ခဲ့တဲ့ညက အိမ္အျပန္လမ္းမွာ အေမေခ်ာ္လဲခဲ့မလား? နေမာ္နမဲ့ႏိုင္လြန္းတဲ့ ကၽြန္မ ဘယ္ေတာ့မွ သိႏိုင္ခဲ့ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အေမ… လူ႔ဘဝထဲကေန ေနာက္ဆံုး ခဲြထြက္သြားမယ့္အခ်ိန္မွာေတာင္ မီးခိုးေခါင္းတိုင္ေဟာင္းမွာ (Petunia) ေခါင္းေလာင္းႏႊယ္ပန္းေတြ ပန္းပြင့္ေနၿပီဆိုတဲ့အေၾကာင္း ကၽြန္မကို အားရဝမ္းသာေျပာသြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္မငယ္ငယ္ကဝတ္ခဲ့တဲ့ ခရမ္းေရာင္အကၤ်ီလို ပဲခင္းကပန္းေတြ ပြင့္ေနတဲ့အေၾကာင္း ေျပာသြားခဲ့တယ္။ အေမက အခ်စ္ေတြ၊ ေႏြးေထြးမႈေတြကို ခ်န္ထားခဲ့ၿပီး လူ႔ဘဝထဲကေန ဆိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္ ထြက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒီေလာကမွာ ကၽြန္မကို စိတ္မဆိုးတတ္တဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာသူဟာ အေမပါ… ဒီေလာကမွာ ကၽြန္မအျပန္ကို အၿမဲေစာင့္ႀကိဳေနတတ္တဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာသူဟာ အေမပါ.. အေမရဲ႕ေမတၱာ၊ အေမရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ အေမ့ကိုဒီေလာက္အၾကာႀကီး ကၽြန္မေစာင့္ခိုင္းရဲခဲ့တာပါ အေမ…. ဒီေန.အေမ.ကိုအရမ္းလြမ္းလို.ေမးထဲကဟာကိုဖတ္ရင္းနဲ.တင္လိုက္တာ...

အ.ထ.က(၁)မအူပင္ၿမိဳ႕ တြင္ဆြမ္းဆန္စိမ္းေလာင္းလႈပြဲႏွင္႔ပေဒသာပင္လွည္႔လည္ၿခင္း က်င္းပ

၈၊၁၁၊၂၀၁၁ေန႕ကမအူပင္ၿမိဳ႕အ.ထ.က(၁)ေက်ာင္းတြင္
ဆြမ္းဆန္စိမ္းေလာင္းလႈပြဲႏွင္႔ ပေဒသာပင္ လွည္႔လည္ၿခင္း
က်င္းပခဲ႔ရာ
နနက္(၆)နာရီခြဲခန္႕တြင္အတန္းအသီးသီးရွိေက်ာင္းသား/သူမ်ားသည္မိမိတို႕သက္ဆိုင္ရာပေဒသာပင္မ်ားကို စီတန္းလွည္႕လည္ခဲ႔သည္။
လွည္႕လည္ရာတြင္ေက်ာင္းလမ္းမွေရလဲလမ္းေနာက္(၁၀)လမ္းကိုပတ္ၿပီးေပၚေတာ္မူမွကမ္းနားလမ္းအတိ္ုင္း
ပန္းၿခံေရွ႕မွၿပန္ပတ္ကာဘုရား
လမ္းမွေက်ာင္းလမ္းကိုၿပန္ဝင္ကာအ.ထ.က(၁)ေက်ာင္းသို႕ဝင္ေရာက္ခဲ႕သည္။
ထို႕ေနာက္ေန႕လည္၂နာရီေလာက္တြင္မအူပင္ၿမိဳ႕နယ္အတြင္းရွိဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမ်ားမွသံဃာေတာ္မ်ားကို
ဆြမ္းဆန္စိမ္းေလာင္းလႈခဲ႕သည္။
ေက်ာင္းတိုင္ဘုန္းၾကီးမ်ားမွမဲႏႈိက္ၿပီးက်ရာအတန္းရွိပေဒသာပင္မ်ားကိုလက္ခံခဲ႕သည္။
ေက်ာင္းသား/သူမ်ားကလဲမိမိတို႕အတန္းေပၚက္ေသာေက်ာင္းမ်ားသို႕အားတတ္သေရာလက္လံပို႕ၾကသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႕နဝမတန္း(က)တန္ဖိုးေငြက်ပ္(၂၅၀၀၀၀)ရွိပေဒသာပင္ႏွစ္ပင္လႈဒါန္းရာတစ္ပင္ကိုေဒါင္ၾကီးေက်ာင္းမွေပါက္ၿပီး က်န္တစ္ပင္ကိုၿမိဳ႕လည္ေက်ာင္းမွေပါက္သည္။ထို႕ေၾကာင္႕ကြ်န္ေတာ္တို႕သည္ေပၚက္ရာေက်ာင္းသို႕လိုက္ပို႕
ၾကပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႕အတန္းအတြက္ေထာ္လာဂ်ီ(၄)စီးငွားကာလွည္႕ခဲ႕ၾကပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႕ေယာကၤ်ားေလးမ်ားအတြက္(၂)စီး/မိန္းကေလးအတြက္(၂)စီး
အသီးသီးလွည္႕လည္ခဲ႕ၾကပါသည္။လမ္းတစ္ေလွ်ာက္အခ်င္းခ်င္းေပ်ာ္ရႊင္စြာသြားလာခဲ႕ၾကပါသည္။
ဂ်ီတီစီ၊မအူပင္တကၠသိုလ္၊ေပၚေတာ္မူတို႔ကိုပတ္ၿပီး
အ.ထ.က(၁)ေက်ာင္းအတြင္းသို႕ညေန(၆)နာရီတြင္ဝင္ေရာက္ခဲ႕ၾကသည္။
ထို႕ေနာက္ကြ်န္ေတာ္တို႕အတန္းပိုင္ဆရာမေဒၚေအးေအးမာ မွအတန္းထဲတြင္လူစစ္ကာလူၿပည္႕မွၿပန္လႊတ္ခဲ႕သည္။                  
                                                                                                   လင္းလက္